"Dzisiaj masz zły dzień, [...] Czasami potrzebujemy takich dni, żeby spojrzeć z właściwej perspektywy na te dobre."

Ridge jest muzykiem, którego gra na gitarze jest w stanie poruszyć każdego. Niestety w jego utworach czegoś brakuje, a mianowicie tekstów. Kiedy pewnego dnia grając na balkonie, zauważa na przeciwko dziewczynę śpiewającą do jego muzyki, postanawia bliżej ją poznać. Nie wie, że ta decyzja może zmienić całe jego dotychczasowe życie.

Sydney ma poukładane życie. Studiuje, pracuje w bibliotece, ma chłopaka z którym tworzy stabilny związek, mieszka ze swoją przyjaciółką, której ufa bezgranicznie. Jednak podczas jej dwudziestych drugich urodzin wszystko to rozpada się w zaledwie kilka chwil. Traci dach nad głową i nie ma gdzie się podziać. Nie chce wracać do rodziców bo wie, że niosłoby to za sobą niemiłe konsekwencje.

Wtedy na jej drodze, z pomocną dłonią, staje Ridge. Proponuje jej zamieszkanie u siebie, w ramach pomocy przy tekstach do jego piosenek. Z początku dziewczyna dość sceptycznie podchodzi do tego pomysłu, jednak z racji iż nie ma gdzie mieszkać, przystaje na tę propozycję.
Okazuje się, że Ridge jest głuchy. Sydney jest zdziwiona tym, że ktoś kto utracił zmysł słuchu, może tworzyć tak fantastyczną muzykę. Porozumiewając się z nim jedynie za pomocą SMS'ów, pomaga mu w tworzeniu tekstów. Niestety z pozoru prosty układ, okaże się być trudniejszy, niż oczekiwali. Dowiedzą się jak łatwo jest złamać komuś serce i jak trudno kontrolować swoje uczucia.

***

Muszę przyznać, że długo podchodziłam do przeczytania tej książki. Głownie z tego powodu, że w dalszym ciągu pamiętam "Hopeless", które było fenomenalną książką i pokochałam ją bezgranicznie. Obawiałam się, że "Maybe Someday" może jej nie dorównać i moja sympatia do autorki zmaleje. Jednak czytając książkę doszłam do wnioski, że te obawy były zbędne. Hoover wykreowała kolejnych wspaniałych bohaterów. Zarówno Sydney jak i Ridge od razu przypadli mi do gustu. Muszę podkreślić, że Ridge w szczególności. Autorka ma talent do tworzenia męskich charakterów, bo to kolejny bohater, którego pokochałam. Mimo, że bywały momenty, że działał mi na nerwy, to i tak moje serce w trakcie lektury należało do niego. Sympatią obdarzyłam też drugoplanowych bohaterów, czyli Maggie i Warrena, a nawet Bridgette, chociaż ona akurat na początku bardzo mnie irytowała.


Przez całą książkę czekałam na moment, w którym moje serce rozpadnie się na milion kawałków. Lub kiedy stanie się coś tak wstrząsającego, że na chwilę zapomnę jak się oddycha, tak jak to było w trakcie czytania "Hopeless". Niestety nic takiego się nie wydarzyło. Nie zmienia to faktu, że książkę czytałam z ogromną przyjemnością i ze strony na stronę zakochiwałam się w tej powieści coraz bardziej. Historia jest wspaniała, a co podobało mi się najbardziej to to, że autorka pokazała, iż nawet osoby z niepełnosprawnością mogą żyć jak normalni ludzie i tworzyć coś pięknego.
Książka napisana jest prostym językiem, dzięki czemu czyta się ją błyskawicznie. Końcówka jest przewidywalna, ale w tego typu książkach zawsze wiadomo jak się zakończy dana historia, także nie mogę się tutaj czepiać.
Widziałam kilka opinii na temat tej książki i jedni są nią zachwyceni, drudzy twierdzą, że ich nie zauroczyła. Na szczęście zaliczam się do pierwszej grupy osób. Jeśli więc lubicie książki tej autorki, a jeszcze nie czytaliście "Maybe Someday", to gorąco polecam wam, żebyście po nią sięgnęli i sprawdzili na własnej skórze, do której grupy się zaliczacie.
Moja ocena to: 8/10.

Dajcie znać jakie jest wasze zdanie na temat tej książki, jeśli już ją czytaliście. Chętnie zapoznam się z waszymi opiniami.

Pozdrawiam! :)

"Nie wiem, czemu się tak zachowuję, ale czy nie jest to normalne? Często usiłujemy ukryć nasze uczucia przed tymi, którzy powinni je poznać. Ludzie skrywają emocje, zupełnie jakby ujawnianie ich było czymś złym."